بسم الله النّور
با سلام و احترام خدمت دوستان ارجمند
همچنان وبلاگ را بهترین رسانۀ مجازی برای خود می‌دانم؛ دوستانی که
جویای حال هستند و عزیزانی که گمان می‌کنند اگر حقیر ننویسم، ثلمه‌ای به جایی وارد
می‌شود، لطفاً زود به زود به این وبلاگ سربززنند!
پی‌نوشت:
از وقتی که وبلاگ‌نویسی به ایران آمد و حقیر وارد این فضا شدم، تا
بعدها که کم‌کم وبلاگستان فارسی رواج یافت و بنده چندین و چند وبلاگ با اهداف
مختلف راه‌اندازی کردم و شمار وبلاگ‌ها به 1000 رسید تا این لحظه، همواره مطمئن
بوده‌ام که بهترین محیط برای نوشتن، همین وبلاگستان فارسی است.
یک روز دوستان می‌گفتند «وبلاگ» سبُک است، باید سایت داشته باشی؛
امروز همان‌ها سایت‌های خود را (که همان موقع هم سبک‌تر از وبلاگ بود) رها کرده و
در شبکه‌های مجازی چرخ می‌زنند، اما وبلاگ این حقیر همچنان بازدید کننده دارد!
در شبکه‌های مجازی هم از تلگرام و واتساپ تا انواع شبکه‌های داخلی و
خارجی بوده و فعالیت کرده‌ام و به توفیقاتی هم دست یافته‌ام، اما برای بنده اتلاف
وقت و تنش‌هایی که با خود دارد، به بازده آن می‌چربد.
مدتی هم بود که دوستان می‌گفتند چرا به توییتر نمی‌آیی که تو با این
قلم و نمی‌دانم با این فلان، اگر در توییتر باشی، به قول خودشان، می‌ترکانی!
با این‌که می‌دانستم اشتباه می‌کنند، اما برای اتمام حجت، حساب
کاربری جدید در توییتر ایجاد کردم، نتیجه این شد که حتی همان‌ها که مرتب می‌گفتند
باید در توییتر باشی و نبودنت خسارت است، نیامدند دنبال کنند!
به یاری خدا در این باره و کارکرد شبکه‌های اجتماعی هم خواهم نوشت و
توضیح خواهم داد که چرا بندۀ حقیر (استثنائاً) نباید در شبکه‌های اجتماعی باشم!
لذا با تشکر از شما، لطفاً این وبلاگ را دنبال کنید!
دعا بفرمایید.